skip to main | skip to sidebar

Wenecja(Venezia ) - atrakcje i zabytki - cz. 1



W powieści Italo Calvino „Niewidzialne miasta" Marco Polo przyznaje się Kubli Chanowi, że wszystkie jego opisy baśniowych miast są jedynie nieudolnymi próbami opisania jednego — Wenecji. Chyba żadne inne miasto nie jest tak baśniowe, jak ta konstrukcja wzniesiona na palach, ten labirynt zawieszony nad laguną to miasto, w którym Tomasz Mann stanął wobec „zmysłowości przeznaczenia". Trzeba to przyjąć na wiarę: Wenecja inspirująca tandetne pocztówki i tanie romanse jest w rzeczywistości równie wspaniała, jak to z nich wynika. Przez wieki była ona sanktuarium idei i idealistów, skrzyżowaniem świata Bizancjum i świata Rzymu. Wielcy myśliciele i wielcy kupcy pozostawili po sobie niezwykłe malowniczą ucztę barw, faktur i kształtów — od eleganckichpalazzi, stojących wzdłuż Canale Grandę, po słynne na cały świat dzieła malarstwa, zapełniające weneckie galerie.
Marco Polo pomógł uczynić z Wenecji centrum handlu ze Wschodem, ale odkąd armia Napoleona obaliła i tak chwiejny rząd Republiki Weneckiej, miasto stało się bardziej muzeum z lunaparkiem, niż centrum handlowym czy erudycyjnym salonem. Wenecjanie zdali się bezboleśnie przystosować do tej zmiany. Dziesięć milionów ludzi przyjeżdża tu co roku, by pokłonić się wspaniałości tego miasta. W odpowiedzi na zbyt wielkie tłumy, władze miejskie ograniczyły ilość turystów mogących odwiedzić Wenecję. Ale jak dotąd nikt nie miał serca, by odmówić prawa wjazdu choćby jednej osobie. Jak napisał Sansórino, nazwa Wenecja musi pochodzić od łacińskiego „veni etiam, czyli przyjeżdżaj znów i znów, bo bez względu na to, jak często byś przyjeżdżał, zawsze zobaczysz nowe aspekty, nowe piękno".

Główna część Wenecji jest podzielona na sześć sestieri, czyli dzielnic: San Marco, Castello, San Polo, Santa Croce, Cannaregio i Dorsoduro. W ramach każdej z tych części nie ma indywidualnych numerów ulicznych, a jedynie długa lista na­stępujących po sobie cyfr, oznaczających poszczególne budynki (około 6000 w każdej z dzielnic). Wiją się one przez dzielnice w sposób męczący i pozbawiony jakiejkolwiek logiki. Każdy budynek znajduje się przy „ulicy" — fondamenta, salizzada, calle, via, campo, piazza, piazzale — a niniejszy przewodnik wymienia także te nazwy tam, gdzie to możliwe. Zawsze należy się upewnić, czy znajdujesz się we właściwej sestiere, ponieważ nazwy niektórych ulic się dublują. Znajdujące się w całym mieście żółte znaki zaprowadzą cię z i do piazza San Marco (na granicy San Marco i Castello), do mostu Rialto (łączącego San Marco z San Polo), na dworzec kolejowy (ferrovia, w Cannaregio), na piazzale Roma (w Santa Croce) i do Accademia (w Dorsoduro). Łodzie regularnie przepływają lagunę, łącząc miasto z jego dwoma wyspami la Giudecca i Lido di Venezia.
Canale Grandę, główna arteria Wenecji, ma kształt odwróconej litery S z dworcem kolejowym na jednym, a piazza San Marco na drugim końcu. Można przejść przezeń tylko w trzech miejscach. Most degli Scalzi, tuż obok dworca, łączy sestiere Cannaregio z San Polo i Santa Croce. Most Rialto łączy północny kraniec San Marco z San Polo. Most Accademia biegnie między dzielnicami San Marco i Dorsoduro. Ostatnia dzielnica, Castello, rozciąga się na wschód od piazza San Marco.